در اوج رویارویى نابرابر دلاوران بسیجى با تانك‏هاى مهاجم لشكر 3 زرهى عراق، حاج احمد وارد خط اول درگیرى شد. یكى از رزمندگان گردان مقداد مى‏گوید:«... توى شلمچه، یك منطقه سه گوشه‏اى بود، كه به خاطر شدت درگیرى، گردان مقداد آنجا خیلى شهید داد. طورى كه اسم آنجا را گذاشته بودیم سه گوش شهادت!... حوالى ساعت 12 ظهر بود كه دیدیم یاللعجب! حاج احمد با دو تا عصا زیر بغلش، آمده توى خط گردان ما. خیلى دست‏پاچه شدیم. رفتم به یكى از بچه‏ها كه همراه حاج احمد آمده بود گفتم: بابا! چرا گذاشتید حاجى با این وضعش جلو بیاید؟ الان اگر یك گلوله توپ یا خمپاره بیاید، این كه نمى‏تواند خیز برود؟! آن برادر گفت: كجاى كارى اخوى؟ صدتا گلوله تا حالا زده‏اند، حاجى همین‏طور ایستاده، یك تركش هم نخورده!».

حضور كارساز و گره‏گشاى حاج‏احمد در خط شلمچه، در حكم باطل‏السحرى بود بر طلسم مرگ‏آفرینى تانك‏هاى مدرن عفریت بغداد.
«... زرهى عراقى بدجورى داشت خط ما را مى‏كوبید و از ما تلفات مى‏گرفت. مخصوصاً، یكى از تانك‏ها، از سر صبح، موى دماغ گردان ما شده بود. با وجود آن كه مى‏شد این تانك را با چشم غیرمسلح دید، ولى در برد آر.پى.جى‏زن‏هاى گردان نبود. البته چند جیپ 106 در خط ما حضور داشتند، ولى خدمه آنها كُپ كرده بودند و جرأت این كه از خاكریز دژ بالا بروند و این تانك را بزنند، نداشتند... حاج‏احمد تا دید این تانك این قدر پُررو شده، رو كرد به من و یك دادى زد كه؛ آهاى! گفتم: چیه حاجى؟ گفت: برو آن جیپ 106 را خبر كن بیاید اینجا ببینم! جیپ كه آمد، حاجى به خدمه‏اش گفت: به 3 شماره مى‏روى بالاى خاكریز، این تانك را مى‏زنى! خدمه 106 رو كرد به حاج احمد و با نگرانى گفت: حاجى! بروم بالا، در جا مرا مى‏زند! این كه این طور دارد با تیر مستقیم بچه‏ها را یكى یكى پودر مى‏كند، معلوم است چه بلایى سر جیپ مى‏آورد. حاج احمد با یك غضبى گفت: به تو مى‏گویم برو بالا، بزن! همین جور ایستاده داره برام حرف مى‏زنه!

... آن بنده خدا هم دنده عقب گرفت و تخت گاز خودش را از سینه‏كش دژ بالا كشید. تازه داشت پشت 106 قِلقِ گیرى مى‏كرد كه... یك دفعه دیدیم تانك عراقى یك گلوله گذاشت توى رادیاتور این جیپ، آقا دیدیم جیپ 106، صد و شش متر پرت شد عقب!... هنوز گیج این ماجرا بودیم كه دیدیم حاج احمد نهیب مى‏زند: چرا معطلى؟ برو آن یكى 106 را بگو بیاد ببینم! از خونسردى حاجى خیلى تعجب كردیم. آن لحظه حكمت تدبیر حاج احمد را نمى‏دانستم كه او مى‏خواهد ولو با خرج كردن جیپ اولى، به جیپ 106 دومى امكان بدهد تا شر تانك دشمن را كه از صبح داشت از گردان تلفات مى‏گرفت، از سر كل خط ما باز كند... جیپ 106 دومى از خاكریزِ دژ مثل جت رفت بالا، گراى تقریبى تانك را گرفت، سریع پایین آمد، گلوله‏گذارى كرد و جنگى رفت بالا، تیر كمكى را زد و بعد هم تیر دوم، كه دیدیم برجك تانك عراقى سوت شد توى هوا! با زدن این تانك، كل بچه‏هاى گردان نفس راحتى كشیدند. در اوج شادى بچه‏ها، حاج احمد با همان ابهت همیشگى به بچه‏ها گفت: مى‏بینید! حتى تانك‏هاى صدام هم به احترام شما بسیجى‏ها، كلاه خودشان را برمى‏دارند! آقا، همه زدند زیر خنده.»دشمن كه هنوز شكست خویش را باور نداشت، براى بقاى قواى متجاوزش در خرمشهر، به هر اقدام مذبوحانه‏اى كه در توان داشت، دست زد. هنگامى كه تانك‏ها و قواى مكانیزه عراق از شكستن خط پولادین مردان تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) در شلمچه عاجز شدند، ژنرال‏هاى بعثى بلافاصله هلى‏كوپترهاى توپدار خود را براى در هم كوبیدن مقاومت نیروهاى حاج‏احمد روانه آسمان منطقه كردند.

«... یك هلیكوپتر توپدار M.i-8 عراقى روى سرمان ظاهر شد و شروع كرد به راكت ریختن. حدود سى - چهل تایى راكت، روى موضع گردان ما ریخت و جهنمى برپا كرد... همین موقع دیدم حاج احمد رو كرد به دو - سه نفر از بچه‏ها و گفت: سریع بروید آن دوشكا را بردارید بیاورید. یكى از بچه‏ها آمد و گفت: حاج آقا خدمه‏اش گفته باید با مسؤول‏مان هماهنگ كنید. حاج‏احمد مجال نداد و گفت: برو پَسِ گردنش را بگیر، بیاورش این‏جا ببینم!... دوشكا را آوردند و بالاى خاكریز مستقر كردند. بعد هم دوشكاچى را آوردند. حاج احمد به او گفت: آن هلى‏كوپتر را مى‏بینى یا نه؟! گفت: مى‏بینم. حاجى خیلى محكم گفت: آن هلى‏كوپتر باید بیفتد تا من از این‏جا بروم!... دوشكاچى همانطور كه حاج‏احمد بالاى سرش ایستاده بود، شروع كرد به آتش ریختن. یك چند دقیقه‏اى مستمر شلیك كرد. دیدیم هلى‏كوپترها دو تا شدند ولى دیگر جرأت جلو آمدن نداشتند و از دور، همین‏طور بدون دقت تیر اَلَكى به طرف خط ما شلیك مى‏كنند. یك دفعه دیدیم حاج احمد به دوشكاچى چشم غره‏اى رفت و گفت: پس چرا نزدیش؟! او گفت: حاج‏آقا گلوله به آن نمى‏رسد. حاجى گفت: خب سر دوشكا را بگیر بالاتر، بزن!...آن‏قدر آنجا ماند و دوشكاچى را شیر كرد، تا بالاخره هلى‏كوپترها قید ماندن را زدند و گم و گور شدند.»

حمله دشمن از جبهه شلمچه، با وجود تأكید فراوان فرماندهى عراق با شكست مواجه شد و نیروهاى مهاجم، دست از پا درازتر، مجبور به فرار و عقب‏نشینى شدند. بدین‏سان، ناقوس مرگ غول وحشى قادسیه، در جبهه شلمچه به صدا درآمد. «... با شكستن شاخ سپاه سوم ارتش بعث در شلمچه توسط حاج احمد و بچه‏هاى تیپ 27، تعداد بیشمارى از نیروهاى ارتش دشمن، افتادند توى تله‏اى به وسعت خرمشهر. بعد هم نوبت رسید به انهدام لشكرهاى محاصره شده سردار سابق قادسیه، و شد آنچه كه در روزنامه‏ها چاپ كردند و در كتاب‏ها نوشتند... هر چند، اكثر این‏ها به بى‏راهه زده‏اند، آنقدر در بند مانور دادن روى آمار تلفات دشمن و تعداد غنایم و تجهیزات به دست آمده بوده‏اند، كه از فهم رشادت‏ها و رنج‏هاى سرداران قهرمان ارتشى و سپاهى فتح خرمشهر، یكسره پرت افتاده‏اند.»

پس از فتح خرمشهر، سردار رشید تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص)، وارد این شهر شد. او در حالى كه با همان صلابت و مهابت همیشگى در پس‏كوچه‏هاى شهر آزاد گشته خرمشهر به پیش مى‏رفت، با چشمانى خیس از گلاب گریه، به روى بسیجیان فاتح خرمشهر لبخند مى‏زد. عصر روز سوم خرداد 1361، طى سخنانى كوتاه، خطاب به رزمندگان فاتح اسلام، در برابر مسجد جامع خرمشهر، چنین گفت:«... همه عزیزان ما كه تا امروز در خونشان غوطه زدند و به شهادت رسیدند، همه ایثارها و حماسه‏هایى كه دیدیم، صرفاً براى حفظ اسلام عزیز بوده. هر چند داغ فراق شهدا جگر ما را سوزاند، اما خدا را شكر كه بالاخره توانستیم امروز، با آزادى خرمشهر، قلب لطیف امام‏مان را شاد كنیم.»
در پى آزادسازى خرمشهر، پرچمدار رشید سپاه اسلام، براى دیدار با خانواده‏هاى شهیدان همسنگرش به تهران بازگشت. به گفته یكى از یاران احمد: «یكى از سنت‏هاى خوبى كه حاج احمد خیلى به انجام آن مقید بود، سركشى به خانواده‏هاى شهدا و رزمندگان بود... در مواقعى كه به تهران مى‏آمد، امكان نداشت به خانه تك تك بچه‏هایى كه شهید شده بودند، سر نزند. حتى همرزمانى كه شهید نشده بودند را هم از قلم نمى‏انداخت. مى‏آمد و دوره مى‏گذاشت. امشب خانه شهید محمد توسلى، فردا شب خانه شهید قربانى مطلق و... همین‏طور به خانه همه بچه‏ها سر مى‏زد. اگر در این دید و بازدیدها كمى تشریفات یا خاصه خرجى براى او به خرج مى‏دادند، به شدت متغیر مى‏شد. برعكس، وقتى به منزل خودش مى‏رفتى، میهمان نوازى حاجى مثل و مانندى نداشت.»

پس از ورود به تهران، راهى گلزار شهیدان، بهشت زهرا(س) شد؛ دارالشفاء آزادگان و جایى كه هر وقت به تهران مى‏آمد، مى‏توانستند او را در آن‏جا، كنار مزار شهیدان مظلوم كردستان خصوصاً بر سر مزار سردار شهید غلامرضا قربانى مطلق پیدا كنند. یكى از رزم‏آوران یگان ذوالفقار تیپ 27 روایت مى‏كند:«... وقتى آن روز حاجى بر سر مزار شهید جهان‏آرا رسید، چنان از خود بى‏خود شده بود كه تا ساعت‏ها بى‏وقفه اشك مى‏ریخت و با روح بلند علمدار شهید سپاه خرمشهر نجوا مى‏كرد.»

فرداى این واقعه، قرار شد تا سرداران سپاهى و ارتشى فتح خرمشهر، به محضر مقدس فرماندهى كل قوا، حضرت امام خمینى(ره) شرفیاب شوند. به گفته یكى از سرداران سپاه اسلام:«... خبر دادند حضرت امام(ره) مایل هستند فرماندهان سپاه و ارتش به جماران بیایند تا ایشان با آنها دیدارى داشته باشند. ما و سایر فرماندهان به اتفاق فرماندهى محترم كل سپاه خدمت حضرت امام(ره) رفتیم. حاج احمد كمى دیرتر از ما رسید. اگر اشتباه نكنم، همراه شهید ناصر كاظمى فرمانده سپاه كردستان به جماران آمده بود. با این كه وقت ملاقات تمام شده بود، موقعى كه به حضرت امام(ره) گفتند، حاج احمد متوسلیان فرمانده تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) آمده، امام(ره) یك استقبال عجیبى از حاج احمد كردند و اجازه دادند كه حاج احمد به دست‏بوسى ایشان برود.»

حضور حاج احمد در تهران، مصادف بود با روزهاى اوج تحركات تروریستى جبهه متحد ضدانقلاب، خصوصاً عوامل وطن‏فروش و جنایتكار گروهك منافقین. در آن مقطع، تیم‏هاى تروریستى منافقین، خط كشتار روحانیت متعهد، اقشار مختلف مردم و نیروهاى بسیج و سپاه را با شعار رذیلانه «ضربه زدن به بدنه رژیم» و روزى 30 ترور، به اجرا گذاشته بودند. بدیهى بود كه حضور چهره‏هاى شاخص جبهه و جنگ، رادمردانى همچون حاج احمد متوسلیان در تهران، اشتهاى اهریمنى سگ‏هاى هار استكبار جهانى را تحریك مى‏كرد. به گفته یكى از دوستان حاج احمد:«... بعد از فتح خرمشهر، یك روز در تهران حاج احمد گفت: برویم ستاد منطقه 10 سپاه. رفتیم آنجا، سروقت ماشینى كه از عراقى‏ها غنیمت گرفته بودیم. یك استیشن سفید رنگ بود كه شیشه‏هاى بغل آن هم شكسته بود. بچه‏هاى سپاه گفتند: حاج‏آقا! این را نبرید. شیشه كه ندارد، یك مرتبه مى‏بینید خداى نكرده، سر یك چراغ قرمز، توى ماشین نارنجك انداختند و...حاجى اعتنایى به حرف آنها نكرد. سوار همان ماشین شدیم و به راه افتادیم. داشتیم از پُل سعدى سرازیر مى‏شدیم و بحث ما، درباره هشدار بچه‏هاى سپاه منطقه 10 بود. حاج‏احمد گفت: بى‏خود شلوغش نكنید! ما را در كردستان نتوانستند از پاى در آورند، بعثى‏ها هم نتوانستند از دست ما خلاص شوند، این منافقین بدبخت هم نمى‏توانند هیچ غلطى بكنند. اگر بنا باشد براى من حادثه‏اى اتفاق بیفتد، مطمئن باشید در جبهه جنگ با اسراییلى‏ها خواهد بود. چون من با خداى خودم عهد بسته‏ام به دست شقى‏ترین اشقیاى عالم، یعنى اسراییلى‏ها شهید بشوم.

عجیب این‏جاست كه آن روزها، هنوز حتى بحث اعزام نیروهاى ایرانى به لبنان هم مطرح نشده بود.» پس از چند روز اقامت در تهران، حاج‏احمد بار دیگر عزم خود را براى حضور در منطقه و ادامه نبرد در جبهه‏هاى خوزستان جزم كرد. فتح خرمشهر، در حكم پایان جنگ نبود. آن روزها نه قطعنامه 598 در كار بود و نه مجامع بین‏المللى گوش شنوایى براى شنیدن خواسته‏هاى برحق جمهورى اسلامى جهت ختم جنگ؛ شرایطى همچون شناسایى، اعلام و تنبیه طرف متجاوز، داشتند.

دشمن نیز شكست‏هاى پى در پى خود در عملیات فتح‏المبین و الى بیت‏المقدس را، با وقاحتى در خور شاگردان مكتب میشل عفلق بعثى، صرفاً یك عقب‏نشینى مصلحتى و به مثابه نشانه حسن نیت عراق براى ختم جنگ! وانمود مى‏كرد. دیگر آن كه هنوز قسمت‏هاى زیادى از خاك كشور در اشغال متجاوزان قرار داشت و حتى در مناطق به تازگى آزاد شده خوزستان نیز، خطر تحركات مجدد نظامى عراق از میان نرفته بود.

آرى، در چنین شرایطى حاج احمد تصمیم به ادامه نبرد در خوزستان گرفته بود. وى ضمن صدور حكمى براى مسؤول وقت واحد اطلاعات - عملیات تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) در منطقه جنوب، دستور داد:«... لازم است حداقل 3 اكیپ، گروه شناسایى تشكیل دهید و هر شب و روز، منطقه غرب خرمشهر را، از پاسگاهى كه قبلاً روى آن عمل كردیم، تا شلمچه و جنوب آن را به طور كامل شناسایى كنید... توجه داشته باشید باید شناسایى به صورت شب و روز انجام شود و این تكلیفى است كه ان‏شاءاللَّه، باید حتماً انجام شود. خداوند به شما توفیق عنایت فرماید.» سرپرست تیپ محمد رسول‏اللَّه‏(ص)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: